به گزارش نبض نگار: اوتیسم به زبان ساده یک بیماری پیچیده‌ی عصبی – رفتاری و از جمله اختلالات و بیماری‌های اعصاب و روان است که شامل اختلال در تعاملات اجتماعی، رشد کلامی و مهارت‌های ارتباطی همراه با رفتارهای سخت و تکرارشونده است و به دلیل گستردگی علائم، آن را اختلال طیف اوتیسم می‌نامند. این بیماری اختلال در طیف وسیعی از علائم و مهارت‌ها در سطوح مختلف را شامل می‌شود.
درجات مختلف این بیماری می‌تواند از یک اختلال ساده که تا حدودی زندگی طبیعی بیمار را محدود می‌کند، تا یک ناتوانی شدید که به مراقبت‌های اساسی نیاز دارد، گستردگی داشته‌باشد. کودکان مبتلا به اوتیسم در برقراری ارتباط مشکل دارند و قادر به فهم افکار و احساسات دیگران نیستند، بنابراین در بیان احساسات خود از طریق کلمات، رفتارها، حالات صورت یا لمس کردن دچار مشکل هستند.
علائم اوتیسم در کودکان خردسال عبارتند از:
عدم پاسخ به نام خود
اجتناب از تماس چشمی
لبخند نزدن وقتی به آنها لبخند می‌زنید
اگر طعم، بو یا صدای خاصی را دوست نداشته باشند، بسیار ناراحت می‌شوند
حرکات تکراری، مانند تکان دادن دست‌ها، تکان دادن انگشتان یا تکان دادن بدن
صحبت نکردن به اندازه سایر کودکان
انجام ندادن بازی‌های نمایشی به اندازه کافی
تکرار عبارات مشابه
اوتیسم در کودکان بزرگتر
علائم اوتیسم در کودکان بزرگتر عبارتند از:
به نظر نمی‌رسد که بفهمند دیگران چه فکر می‌کنند یا چه احساسی دارند
گفتار غیرمعمول، مانند تکرار عبارات و صحبت کردن "با" دیگران
دوست داشتن یک روال روزانه سختگیرانه و اگر تغییر کند بسیار ناراحت می‌شوند
علاقه بسیار زیاد به موضوعات یا فعالیت‌های خاص
اگر از آنها بخواهید کاری انجام دهند بسیار ناراحت می‌شوند
دوست پیدا کردن برایشان سخت است یا ترجیح می‌دهند تنها باشند
چیزها را خیلی جدی می‌گیرند - برای مثال، ممکن است عباراتی مانند "شکستن پا" را نفهمند
بیان احساساتشان برایشان دشوار است
اوتیسم در دختران و پسران
گاهی اوقات اوتیسم می‌تواند در دختران و پسران متفاوت باشد.
دختران اوتیسمی ممکن است:
با تقلید از رفتار و بازی کودکان دیگر، برخی از علائم اوتیسم را پنهان کنند.
در موقعیت‌هایی که برایشان دشوار است، گوشه‌گیری کنند.
به نظر می‌رسد که با موقعیت‌های اجتماعی بهتر کنار می‌آیند.
نشانه‌های کمتری از رفتارهای تکراری نشان می‌دهند.
این بدان معناست که تشخیص اوتیسم در دختران می‌تواند دشوارتر باشد.
تشخیص اوتیسم:
تشخیص اوتیسم معمولاً توسط متخصصان روانشناسی یا روانپزشکی انجام می‌شود و شامل ارزیابی‌های جامع از رفتار و توانایی‌های کودک می‌باشد. این ارزیابی می‌تواند شامل مشاهده رفتارها، مصاحبه با والدین و استفاده از ابزارهای استاندارد تشخیصی باشد.
درمان و حمایت:
درمان اوتیسم معمولاً شامل ترکیبی از روش‌های زیر است:
درمان‌های رفتاری: مانند تحلیل رفتار کاربردی (ABA) که به بهبود مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی کودک کمک می‌کند.
درمان‌های گفتار: برای بهبود مهارت‌های گفتاری و ارتباطی.
پشتیبانی آموزشی: برنامه‌های آموزشی خاص که متناسب با نیازهای کودک طراحی شده‌اند.
حمایت‌های خانوادگی: کمک به والدین و خانواده‌ها برای درک و حمایت از کودک.
بهترین رژیم غذایی برای اوتیسمی‌ها چیست؟
با وجود این‌که نمی‌توانیم یک رژیم غذایی خاص را برای اوتیسمی‌ها در نظر بگیریم و بگوییم که این رژیم برای طیف گسترده‌ای از کودکان مناسب است، اما مکمل‌ها و مواد غذایی خاصی وجود دارند که می‌توانند تأثیر مثبتی روی سبک زندگی کودکان شما داشته باشند:
رژیم غذایی متعادل: رژیمی که در آن، تمرکز اصلی‌اش روی پروتئین‌های بدون چربی، چربی های سالم و غذاهای فیبری مثل میوه‌ها، سبزیجات و غلات کامل باشد تا بتواند سلامت روده و رشد مغز را تضمین کند.
رژیم غذایی بدون گلوتن و کازئین: این رژیم غذایی در جامعه اوتیسم بسیار رایج است و خیلی از دکترها آن را پیشنهاد می‌کنند. این برنامه غذایی به میزان خوبی، گندم و لبنیات را از غذاهای مصرفی روزانه حذف می‌کند چراکه اعتقاد اصلی بر این است که خیلی از کودکان اوتیسمی با مشکلات گوارشی همراه هستند و تجزیه گندم و لبنیات برای آنزیم‌های روده خیلی دشوار است.
مکمل‌ها: مولتی‌ویتامین‌ها، پروبیوتیک‌ها و مکمل‌های اسید چرب نقش ضروری‌ای در پر کردن شکاف‌های تغذیه‌ای ایفا می‌کنند و می‌توانند کمبودهای غذایی در تغذیه کودکان اوتیسم را بهبود دهند.
نتیجه‌گیری:
اوتیسم یک اختلال پیچیده است و نیاز به توجه و حمایت ویژه دارد. با تشخیص زودهنگام و مداخلات مناسب، بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم می‌توانند مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی خود را بهبود بخشند و به یک زندگی مستقل‌تر دست یابند. اگر شما یا کسی که می‌شناسید به اوتیسم مشکوک هستید، مهم است که به یک متخصص مراجعه کنید.
منبع:
https://doctoreto.com/
https://www.nhs.uk/
0 دیدگاه