به گزارش نبض نگار: کوررنگی اغلب زمانی اتفاق می‌افتد که کسی نتواند بین رنگ‌های خاصی تمایز قائل شود. این معمولاً بین سبز و قرمز و گاهی آبی اتفاق می‌افتد.
در شبکیه، دو نوع سلول وجود دارد که نور را تشخیص می‌دهند. آنها میله‌ای و مخروطی نامیده می‌شوند. میله‌ای‌ها فقط نور و تاریکی را تشخیص می‌دهند و به سطوح پایین نور بسیار حساس هستند. سلول‌های مخروطی رنگ را تشخیص می‌دهند و در نزدیکی مرکز بینایی شما متمرکز هستند. سه نوع مخروط وجود دارد که رنگ را می‌بینند: قرمز، سبز و آبی. مغز از ورودی این سلول‌های مخروطی برای تعیین درک رنگ ما استفاده می‌کند.
کوررنگی می‌تواند زمانی اتفاق بیفتد که یک یا چند سلول مخروطی رنگی وجود نداشته باشند، کار نکنند یا رنگی متفاوت از حالت عادی را تشخیص دهند. کوررنگی شدید زمانی رخ می‌دهد که هر سه سلول مخروطی وجود نداشته باشند. کوررنگی خفیف زمانی اتفاق می‌افتد که هر سه سلول مخروطی وجود داشته باشند اما یک سلول مخروطی به درستی کار نکند. این سلول رنگی متفاوت از حالت عادی را تشخیص می‌دهد.
درجات مختلفی از کوررنگی وجود دارد. برخی از افراد مبتلا به کوررنگی خفیف می‌توانند رنگ‌ها را به طور معمول در نور خوب ببینند، اما در نور کم مشکل دارند. برخی دیگر نمی‌توانند رنگ‌های خاصی را در هر نوری تشخیص دهند. شدیدترین نوع کوررنگی، که در آن همه چیز به صورت سایه‌های خاکستری دیده می‌شود، نادر است. کوررنگی معمولاً هر دو چشم را به طور مساوی تحت تأثیر قرار می‌دهد و در طول زندگی پایدار می‌ماند.
کوررنگی معمولاً چیزی است که از بدو تولد دارید، اما می‌توانید آن را در مراحل بعدی زندگی نیز دریافت کنید. تغییر در دید رنگ می‌تواند نشان دهنده یک بیماری جدی‌تر باشد. هر کسی که تغییر قابل توجهی در درک رنگ تجربه کند، باید به چشم پزشک مراجعه کند.
انواع کوررنگی
کوررنگی قرمز-سبز
شایع‌ترین نوع کوررنگی، کوررنگی قرمز-سبز است که تقریباً 8٪ از مردان و 0.5٪ از زنان با تبار اروپای شمالی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری با مشکل در تشخیص بین رنگ‌های قرمز و سبز مشخص می‌شود. چهار زیرگروه کوررنگی قرمز-سبز وجود دارد:
پروتانومالی: در این زیرگروه، قرمز بیشتر سبز و کم‌رنگ‌تر به نظر می‌رسد.
پروتانوپیا: قرمز سیاه به نظر می‌رسد، و سایه‌های خاصی از نارنجی، زرد و سبز زرد به نظر می‌رسند.
دوترانومالی: این رایج‌ترین نوع کوررنگی است که در آن زرد و سبز قرمزتر به نظر می‌رسند و تشخیص بنفش از آبی دشوار است.
دوترانوپیا: قرمز به رنگ قهوه‌ای-زرد و سبز به رنگ بژ دیده می‌شود. 
کوررنگی آبی-زرد
کوررنگی آبی-زرد کمتر از قرمز-سبز شایع است و کمتر از 1 نفر در هر 10000 نفر در سراسر جهان به آن مبتلا هستند. افراد مبتلا به این نوع کوررنگی در تشخیص بین آبی و سبز و همچنین زرد و بنفش مشکل دارند. دو زیرگروه اصلی وجود دارد:
تریتانومالی: افراد مبتلا آبی را سبزتر می‌بینند و تشخیص زرد و قرمز از صورتی می‌تواند دشوار باشد.
تریتانوپی: آبی سبزتر به نظر می‌رسد و تشخیص زرد از بنفش می‌تواند چالش برانگیز باشد.
کوررنگی کامل
کوررنگی کامل یا تک‌رنگی بسیار نادر است. افراد مبتلا به این بیماری هیچ رنگی نمی‌بینند - فقط سایه‌هایی از خاکستری. این بیماری به دو زیرگروه دیگر تقسیم می‌شود:
تک‌رنگی مخروطی: این یک زیرگروه نادر است که در آن دو رنگدانه نوری از سه سلول مخروطی وجود ندارد و بینایی رنگ فقط بر اساس نوع مخروط باقی مانده است. تک‌رنگ‌بینی استوانه‌ای یا آکروماتوپسی: این یک ناتوانی بسیار نادر و غیرپیشرونده در تشخیص هر رنگی است که در نتیجه‌ی فقدان یا عدم عملکرد مخروط‌های شبکیه ایجاد می‌شود. افراد مبتلا به این بیماری فقط سیاه، سفید و سایه‌هایی از خاکستری را می‌بینند.
علائم کوررنگی
علائم کوررنگی می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. بسیاری از افراد علائم خفیفی دارند که از کمبود رنگ خود بی‌خبرند. والدین ممکن است فقط زمانی متوجه مشکل کودک شوند که در حال یادگیری رنگ‌ها است.
علائم عبارتند از:
مشکل در دیدن رنگ‌ها و روشنایی رنگ‌ها به روش معمول؛
ناتوانی در تشخیص تفاوت بین سایه‌های رنگ‌های یکسان یا مشابه. این اتفاق بیشتر در مورد قرمز و سبز یا آبی و زرد رخ می‌دهد.
به جز در شدیدترین نوع، کوررنگی بر وضوح بینایی تأثیر نمی‌گذارد. ناتوانی در دیدن هیچ رنگی و دیدن همه چیز فقط در سایه‌های خاکستری، آکروماتوپسی نامیده می‌شود. این بیماری نادر اغلب با موارد زیر همراه است:
تنبلی چشم/آمبلیوپی
نیستاگموس
حساسیت به نور و
بینایی ضعیف
علل کوررنگی
بیشتر موارد کوررنگی مادرزادی است، به این معنی که شما با آن متولد می‌شوید. معمولاً از مادر به پسر منتقل می‌شود.
این نقص‌ها به دلیل فقدان جزئی یا کامل سلول‌های مخروطی در شبکیه چشم است. مخروط‌ها به شما کمک می‌کنند تا رنگ‌های قرمز، سبز و آبی را تشخیص دهید.
بیشتر مشکلات بینایی رنگی که در سنین بالاتر رخ می‌دهند، نتیجه‌ی موارد زیر هستند:
بیماری
تروما
اثرات سمی داروها
بیماری متابولیک یا
بیماری عروقی
نقص‌های بینایی رنگی ناشی از بیماری کمتر از مشکلات بینایی رنگی مادرزادی شناخته شده‌اند. کوررنگی مختص بیماری اغلب هر دو چشم را به طور متفاوتی تحت تأثیر قرار می‌دهد. نقص بینایی رنگی ناشی از بیماری معمولاً با گذشت زمان بدتر می‌شود. از دست دادن بینایی رنگی اکتسابی می‌تواند نتیجه‌ی آسیب به شبکیه یا عصب بینایی باشد.
چه کسی در معرض خطر کوررنگی است؟
مردان در مقایسه با زنان که به ندرت به این مشکل مبتلا می‌شوند، در معرض خطر بسیار بیشتری برای ابتلا به کوررنگی مادرزادی هستند. تخمین زده می‌شود که از هر ده مرد، یک نفر نوعی کمبود رنگ دارد.
داشتن شرایط خاص ممکن است خطر ابتلا به کمبود رنگ اکتسابی را افزایش دهد، از جمله:
آب سیاه/گلوکوم
دیابت
دژنراسیون ماکولا
بیماری آلزایمر
بیماری پارکینسون
الکلیسم مزمن
لوسمی و
کم‌خونی داسی شکل
برخی داروها نیز ممکن است خطر ابتلا به کوررنگی اکتسابی را افزایش دهند. داروی هیدروکسی کلروکین (Plaquenil) می‌تواند باعث کوررنگی شود. این دارو برای درمان آرتریت روماتوئید و سایر بیماری‌ها استفاده می‌شود.
تشخیص کوررنگی
آزمایش کوررنگی
فردی که دچار نقص رنگ است ممکن است نتواند عدد 5 را در بین نقاط این تصویر ببیند.
چشم پزشک شما می‌تواند یک آزمایش ساده برای تشخیص ابتلای شما به کوررنگی انجام دهد.
این آزمایش شامل نشان دادن الگویی متشکل از نقاط چند رنگ به شما است. اگر نقص رنگ نداشته باشید، می‌توانید اعداد و شکل‌ها را در بین نقاط ببینید. اگر کوررنگ هستید، در پیدا کردن عدد یا شکل در الگو مشکل خواهید داشت. ممکن است اصلاً چیزی در الگو نبینید.
درمان کوررنگی
هیچ درمانی برای کوررنگی مادرزادی وجود ندارد. معمولاً هیچ ناتوانی قابل توجهی ایجاد نمی‌کند. با این حال، لنزهای تماسی و عینک‌های مخصوصی وجود دارند که ممکن است کمک کنند.
چشم پزشک شما می‌تواند انواع اکتسابی کوررنگی را درمان کند. آنها بیماری زمینه‌ای یا دارویی را که باعث ایجاد مشکل شده است، بررسی می‌کنند.
منبع: https://www.zennioptical.com
https://www.aao.org/eye-health
2 دیدگاه