به گزارش نبض نگار: در مراحل اولیه بیماری پارکینسون، ممکن است صورت شما حالت چهره کمی داشته باشد یا اصلاً حالت چهره نداشته باشد. ممکن است هنگام راه رفتن، دستان شما تاب نخورد. ممکن است گفتار شما نرم یا نامفهوم شود. علائم با گذشت زمان بدتر می‌شوند.
اگرچه بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، اما داروها ممکن است به بهبود علائم کمک کنند. گاهی اوقات یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی ممکن است برای کمک به کنترل قسمت‌هایی از مغز، جراحی را پیشنهاد کند. این جراحی ممکن است به کاهش علائم کمک کند.
علائم
علائم بیماری پارکینسون می‌تواند برای هر کسی متفاوت باشد. علائم اولیه ممکن است خفیف باشند و شما حتی متوجه آنها نشوید. علائم اغلب در یک طرف بدن شروع می‌شوند و سپس هر دو طرف را تحت تأثیر قرار می‌دهند. علائم معمولاً در یک طرف بدتر از طرف دیگر هستند. برخی از علائم بیماری پارکینسون مشابه علائم سایر اختلالات هستند.
علائم پارکینسون ممکن است شامل موارد زیر باشد:
لرزش. این لرزش ریتمیک معمولاً در دست‌ها یا انگشتان شروع می‌شود. گاهی اوقات لرزش در پا یا فک شروع می‌شود. ممکن است انگشت شست و اشاره خود را به جلو و عقب بمالید. این به عنوان لرزش غلتاندن قرص شناخته می‌شود. دست شما ممکن است در حالت استراحت یا زمانی که تحت استرس هستید، بلرزد. ممکن است متوجه شوید که هنگام انجام کاری یا حرکت، لرزش کمتری دارید.
حرکت آهسته، که به آن برادیکینزی نیز گفته می‌شود. بیماری پارکینسون ممکن است حرکت شما را کند کند و انجام کارهای ساده را دشوارتر کند. ممکن است بلند شدن از صندلی، دوش گرفتن یا لباس پوشیدن دشوار باشد. ممکن است در صورت خود حالت کمتری داشته باشید. ممکن است پلک زدن سخت باشد.
عضلات سفت و سخت. ممکن است در هر قسمتی از بدن خود دچار سفتی عضلات شوید. عضلات شما ممکن است منقبض و دردناک شوند و حرکات بازوی شما ممکن است کوتاه و تند باشد.
وضعیت بدنی و تعادل ضعیف. وضعیت بدنی شما ممکن است خمیده شود. ممکن است زمین بخورید یا مشکلات تعادل داشته باشید.
از دست دادن حرکات خودکار. ممکن است کمتر بتوانید حرکات خاصی را که معمولاً بدون فکر کردن انجام می‌دهید، از جمله پلک زدن، لبخند زدن یا چرخاندن بازوها هنگام راه رفتن، انجام دهید.
تغییرات گفتاری. ممکن است آرام یا سریع صحبت کنید، نامفهوم صحبت کنید یا قبل از صحبت کردن تردید کنید. گفتار شما ممکن است صاف یا یکنواخت باشد، بدون الگوهای گفتاری معمول.
تغییرات نوشتاری. ممکن است در نوشتن مشکل داشته باشید و نوشته‌های شما ممکن است گرفته و کوچک به نظر برسند.
علائم غیرحرکتی. این علائم ممکن است شامل افسردگی، اضطراب، یبوست و مشکلات خواب باشد. همچنین ممکن است شامل تقلید رویاها، نیاز به ادرار کردن مکرر، مشکل در بویایی، مشکلات تفکر و حافظه و احساس خستگی شدید باشد.
علل
در بیماری پارکینسون، سلول‌های عصبی مغز به نام نورون‌ها به آرامی تجزیه می‌شوند یا می‌میرند. بسیاری از علائم بیماری پارکینسون ناشی از از بین رفتن نورون‌هایی است که یک پیام‌رسان شیمیایی در مغز تولید می‌کنند. این پیام‌رسان دوپامین نام دارد.
کاهش دوپامین منجر به فعالیت نامنظم مغز می‌شود. این امر باعث مشکلات حرکتی و سایر علائم بیماری پارکینسون می‌شود. افراد مبتلا به بیماری پارکینسون همچنین یک پیام‌رسان شیمیایی به نام نوراپی نفرین را از دست می‌دهند که بسیاری از عملکردهای بدن مانند فشار خون را کنترل می‌کند.
علت بیماری پارکینسون ناشناخته است، اما به نظر می‌رسد عوامل مختلفی در آن نقش دارند، از جمله:
ژن‌ها. تغییرات ژنتیکی خاصی با بیماری پارکینسون مرتبط هستند. اما این موارد نادر هستند، مگر اینکه بسیاری از اعضای خانواده به بیماری پارکینسون مبتلا بوده باشند.
عوامل محیطی. قرار گرفتن در معرض سموم خاص یا سایر عوامل محیطی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون در مراحل بعدی را افزایش دهد. یک مثال MPTP است، ماده‌ای که در داروهای غیرقانونی یافت می‌شود و گاهی اوقات به عنوان "هروئین مصنوعی" به صورت غیرقانونی فروخته می‌شود. نمونه‌های دیگر شامل آفت‌کش‌ها و آب چاه مورد استفاده برای نوشیدن است. اما هیچ عامل محیطی به عنوان علت ثابت نشده است.
تغییرات زیادی در مغز افراد مبتلا به بیماری پارکینسون رخ می‌دهد. محققان در حال مطالعه علت وقوع این تغییرات و نقش‌هایی هستند که ایفا می‌کنند. این تغییرات عبارتند از:
وجود اجسام لوی. توده‌هایی از پروتئین‌ها در مغز با بیماری پارکینسون مرتبط هستند. این توده‌ها اجسام لوی نامیده می‌شوند و محققان معتقدند که این پروتئین‌ها سرنخ مهمی در مورد علت بیماری پارکینسون دارند.
آلفا-سینوکلئین موجود در اجسام لوی. آلفا-سینوکلئین پروتئینی است که در تمام اجسام لوی یافت می‌شود. این پروتئین به صورت توده‌ای وجود دارد که سلول‌ها نمی‌توانند آن را تجزیه کنند. این موضوع در حال حاضر مورد توجه محققان بیماری پارکینسون است. آلفا-سینوکلئین در مایع نخاعی افرادی که بعداً به بیماری پارکینسون مبتلا شده‌اند، یافت شده است.
میتوکندری تغییر یافته. میتوکندری‌ها محفظه‌های قدرتمندی در داخل سلول‌ها هستند که بیشتر انرژی بدن را ایجاد می‌کنند. تغییرات در میتوکندری می‌تواند باعث آسیب سلولی شود. این تغییرات در مغز افراد مبتلا به بیماری پارکینسون یافت شده است.
عوامل خطر
عوامل خطر بیماری پارکینسون عبارتند از:
سن. خطر ابتلا به بیماری پارکینسون با افزایش سن افزایش می‌یابد. معمولاً از حدود 50 سالگی یا بالاتر شروع می‌شود. میانگین سن شروع بیماری حدود 70 سالگی است. بیماری پارکینسون می‌تواند در بزرگسالان جوان‌تر نیز رخ دهد، اما نادر است. وقتی افراد زیر 50 سال به این بیماری مبتلا می‌شوند، به آن بیماری پارکینسون زودرس می‌گویند.
ژنتیک. داشتن یک یا چند خویشاوند درجه یک، مانند والدین یا خواهر و برادر، مبتلا به بیماری پارکینسون، خطر ابتلای شما را افزایش می‌دهد. خطرات شما هنوز کم است، مگر اینکه خویشاوندان خونی زیادی با این بیماری داشته باشید.
جنسیت مرد. مردان بیشتر از زنان در معرض ابتلا به بیماری پارکینسون هستند.
قرار گرفتن در معرض سموم. قرار گرفتن مداوم در معرض علف‌کش‌ها و آفت‌کش‌ها ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کمی افزایش دهد.
عوارض
افراد مبتلا به بیماری پارکینسون ممکن است عوارض دیگری داشته باشند که ممکن است قابل درمان باشند. این موارد ممکن است شامل موارد زیر باشد:
مشکل در تفکر واضح. بیماری پارکینسون می‌تواند بر حافظه، زبان و مهارت‌های استدلال افراد تأثیر بگذارد. این بیماری همچنین می‌تواند منجر به زوال عقل یا سایر شرایطی شود که بر تفکر تأثیر می‌گذارند. این عوارض معمولاً در مراحل بعدی بیماری پارکینسون رخ می‌دهند و داروها معمولاً تنها تأثیر کمی در مدیریت این علائم دارند.
تغییرات عاطفی و افسردگی. برخی از افراد ممکن است در اوایل بیماری پارکینسون احساس تحریک‌پذیری و نگرانی کنند. آنها همچنین ممکن است افسردگی و اضطراب داشته باشند. داروها و سایر درمان‌ها می‌توانند به این تغییرات کمک کنند.
مشکل در بلع و جویدن. بیماری پارکینسون در مراحل پایانی بر عضلات دهان تأثیر می‌گذارد. این امر باعث مشکل در بلع و جویدن می‌شود که می‌تواند منجر به عدم دریافت مواد مغذی کافی در رژیم غذایی شما شود. اگر غذا یا بزاق در دهان جمع شود، می‌تواند باعث خفگی یا آبریزش دهان شود.
مشکلات خواب و اختلالات خواب. ممکن است در طول شب اغلب از خواب بیدار شوید، کابوس ببینید و در طول روز به خواب بروید.
یکی دیگر از علائم ممکن است اختلال رفتار خواب با حرکت سریع چشم باشد. این شامل انجام رویاهای شما می‌شود. داروها و سایر روش‌های درمانی ممکن است به بهبود خواب شما کمک کنند.
سایر علائمی که ممکن است رخ دهند عبارتند از:
مشکلات مثانه. ممکن است مشکلاتی مانند فوریت دفع ادرار داشته باشید.
یبوست. ممکن است در دفع مدفوع مشکل داشته باشید. ممکن است کمتر از سه بار در هفته مدفوع کنید.
فشار خون تغییر می‌کند. ممکن است هنگام ایستادن به دلیل افت ناگهانی فشار خون، احساس سرگیجه یا سبکی سر یا حتی غش کنید. به این حالت افت فشار خون وضعیتی نیز گفته می‌شود.
از دست دادن حس بویایی. ممکن است حس بویایی خود را به طور کامل یا جزئی از دست بدهید.
خستگی. ممکن است به خصوص در اواخر روز احساس خستگی شدید و کمبود انرژی داشته باشید.
درد. ممکن است در عضلات و مفاصل خود درد یا گرفتگی داشته باشید.
علائم جنسی. ممکن است میل یا عملکرد جنسی شما کاهش یابد.
پیشگیری
از آنجا که علت بیماری پارکینسون مشخص نیست، هیچ راه اثبات‌شده‌ای برای پیشگیری از آن وجود ندارد. تحقیقات نشان می‌دهد که برخی عوامل ممکن است به محافظت در برابر آن کمک کنند. اما دانشمندان به طور قطعی نمی‌دانند. این عوامل عبارتند از:
ورزش. ورزش هوازی با کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون مرتبط دانسته شده است.
کافئین. برخی مطالعات ارتباط بین نوشیدن نوشیدنی‌های کافئین‌دار مانند قهوه و چای سبز و کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را نشان می‌دهند.
داروها. برخی داروها، مانند ایبوپروفن و استاتین‌ها، با کاهش خطر ابتلا به این بیماری مرتبط بوده‌اند.
منبع:https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/parkinsons-disease/symptoms-causes/syc-20376055
0 دیدگاه